
What’s That Sound: Melkweg, Amsterdam
Elke maand vertelt een geluidstechnicus wat hij/zij allemaal uitvreet achter die knopjes en schuifjes. Deze keer: Dick Crul (39) van De Melkweg, Amsterdam.
Nachtmerrie?
“Dat ik onder krachtstroom kom te staan. Ik heb één keer gezien dat een collega per ongeluk bij het meten de polen aanraakte en een opdonder kreeg. Hij heeft het overleefd, maar nog maanden met verstijfde vingers rondgelopen”
Is het jouw verantwoordelijkheid dat muzikanten zoiets niet overkomt?
“Ik vind het er wel bijhoren. Amerikaanse bands gebruiken transformators, dan meet ik altijd even de spanning door. Een gitarist bij wie het eens misging had de blaren op zijn hand staan.”
Andere risico’s van het vak?
“Een jaar of acht geleden speelde The Misfits, een vrij ruige, harde band. Ze hadden geen geluidsman, dus moest ik het doen. Ik was een beetje netjes gekleed en je zag ze denken: dat wordt niets. Ze zeiden: als alles in het rood staat klinkt het goed. Oftewel: het moet ontzettend hard. De gitarist stond bij me om te vertellen hoe het moest klinken. Van tevoren had ik het al behoorlijk stevig ingesteld: bij zo’n band moet je keihard soundchecken, anders blijf je aan de gang. Ik zette het mengpaneel in één keer aan waarop twee tl-buizen uit het plafond vliegen en drie rijen glazen achter de bar omknallen. De bedrijfsleiding werd helemaal gek, die gitarist kwam niet meer bij. De soundcheck duurde drie minuten: ze vonden het helemaal geweldig. Tijdens het optreden heb ik het natuurlijk zachter gezet, dat merken ze toch niet.”
Gaat er tijdens een optreden wel eens iets fout?
“Weinig: een goede voorbereiding is het halve werk. Wel gooide de zanger van Faith No More – die voor Mike Patton – eens een stagediver in een toren Marshall’s. De meesten waren niet aangesloten, dus voor het geluid had het geen gevolg. Zo’n toren met versterkers staat er vaak alleen om indruk te maken.”