What’s That Sound: Vera, Groningen

Elke maand vertelt een geluidstechnicus wat hij/zij allemaal uitvreet achter die knopjes en schuifjes. Deze keer: Edwin Heath (47) van Vera, Groningen.

Wat is qua zaalgeluid typisch Vera?
“Ons ouderwetse PA-systeem van de zeventiger, tachtiger jaren. Tegenwoordig doorgaans ‘oud hout’ genoemd – wij houden er erg van. Mooie anekdote daarbij is dat Claw Boys Claw vroeger overal zijn eigen PA mee naartoe nam, behalve naar Vera: ze vonden dat we echt een mooie rock-’n-roll PA hadden.”

Goede herinneringen aan..?
“The Feelies. Als geluidstechnicus ben je afhankelijk van wat de band jou biedt, met een rammelige zooi kun je weinig. Als het georganiseerd is en de basgitaar niet drie keer zo hard staat als de rest, kun je een prachtige mix maken. Met The Feelies kun je alle kanten op, bovendien is het ontzettend mooi.”

En minder goede?
“Met bijna alle muziek kan ik wat: als het uit het hart komt is er voor mij wat te halen. Wel is metal puur op het technische vlak weinig uitdagend: de bass drums moet er keihard in, de bas hobbelt er wat onderdoor, de gitaren, dat zijn van die stofzuigersoundjes en iemand schreeuwt daar dan overheen. Als een band ongewone dingen doet ben je tevredener over het eindresultaat dan over het standaard punk- of metalbandje van recht-voor-zijn-raap en klaar.”

Is je werk vergelijkbaar met het produceren van een plaat?
“Er liggen parallellen, maar livegeluid is vaak toch een kwestie van rampenbestrijding met te weinig tijd ze echt goed te bestrijden. In een studio heb je meer controle.”

Wat ging mis en werd mooi opgelost?
“De gitarist van Dead Moon breekt nogal eens een snaar en verwisselt hem acuut terwijl de drums en de bas gewoon doorgaan. Dat heeft enorm veel effect op het publiek en voor de crew is het ook altijd leuk: de stopwatch ligt klaar. Zijn record is, geloof ik, 48 seconden.”