Bob Forrest is terug, en hoe!

Hij overleefde de dodenklim naar het Pinkpop-dak, zette de drank en drugs opzij en formeerde een nieuwe band, The Bicycle Thief. In één opzicht is voormalig Thelonious Monster-voorman Bob Forrest niet veranderd: hij is nog altijd openhartig.

Afgelopen oktober was het aan voormalig Thelonious Monster-voorman Bob Forrest om zijn nieuwe band The Bicycle Thief op de Nederlandse muziekkaart te zetten. Een hele opgave, want het valt niet mee om de herinnering weg te vagen aan die memorabele dag in 1993. De voormalige Thelonious Monster-voorman probeerde tijdens Pinkpop allereerst het decor te slopen en vervolgens naar het dak van het metershoge podium te klimmen. Stomdronken, trippend, volkomen de weg kwijt.

Dit keer staat hij op Crossing Border en hij is clean. Om dat te benadrukken verdeelt hij de biervoorraad uit de artiestenruimte onder dorstigen in het publiek. Zelf houdt hij het op een flesje water. Maar ook dan zorgt Forrest voor genoeg spektakel. Hij vertelt grappige anekdotes, ruziet met zijn band omdat ze volgens hem – alle vier – een nummer verkeerd inzetten en beproeft hun geduld door zijn favoriete band Blonde Redhead op zijn ghettoblaster af te spelen. Heerlijk entertainment. Welkom terug, Bob!

Goudmijn

Met zijn wat onregelmatige huid en grote bril lijkt hij op een roodharige versie van Andy Warhol. Maar in tegenstelling tot het introverte boegbeeld van de Pop Art, is Forrest extreem open en schetst in een half uur een behoorlijk intiem beeld van zijn persoonlijke leven. Ook de songteksten op het album You Come and You Go Like a Pop Song zijn bijna pijnlijk privé en eerlijk. Hij beschrijft zijn worstelingen met het leven, maar is af en toe ook positief, zoals in Tennis Shoes. Het grootste gedeelte van mijn leven wist ik niet waar ik was of waar ik heenging, maar: I’ve learned to walk around in my own tennis shoes.

Even ontwapenend beschrijft hij op de internetsite van The Bicycle Thief dat hij het ook beangstigend vindt om weer te musiceren: verkoop ik wel genoeg platen en zullen mensen het waarderen? En hoe anders was het voordat Nirvana de platenbonzen leerde dat punkrock een goudmijn kon zijn, zo schrijft hij. Toen ging het tenminste nog om de liefde voor de muziek.

Eigenlijk vindt Forrest het te gemakkelijk om de muziekbusiness aan te vallen: “Ik probeer nu zelf de verantwoordelijkheid te nemen en niet meer naar anderen te wijzen”, vertelt hij. “Niemand heeft me gedwongen om deel uit te maken van de muziekwereld, ik begreep in het begin gewoon nog niet dat ik ook ‘nee’ kon zeggen. Maar één ding is zeker: als kunst en commercie samengaan, krijg je problemen.”

Blonde Redhead

Forrest laat zijn lach door de ruimte rollen en schudt vervolgens zijn hoofd bij de opmerking dat het publiek misschien gewoon van commerciële muziek houdt. “Ik zou willen dat het publiek intelligenter is dan het in werkelijkheid is. In de L.A. Times staat iedere maandag welke films het grootste aantal bezoekers trokken. Ik vraag me af wat de Amerikaanse cultuur eigenlijk voorstelt als mensen een film bekijken omdat het de populairste van het moment is. Dat wil ik absoluut niet accepteren.”

“Kijk, als puber wil je erbij horen. Maar daarna moet je doorgroeien en in de eerste plaats jezelf aardig vinden. Natuurlijk hoop je dat anderen je ook aardig vinden, maar als dat niet zo is, dan is het ook goed. Het lijkt of mensen niet meer evolueren, alsof ze constant adolescent blijven en doen wat populair is. Op concerten heb ik mensen horen vragen wat anderen ervan vonden, zodat ze wisten wat ze er over moesten zeggen.”

Zelf heeft hij al sinds zijn derde uitgesproken meningen, vertelt hij. Als iedereen die zou hebben, zouden de hitparades er volgens hem heel anders uit gezien hebben. “In mijn ideale wereld is iedereen gek van Blonde Redhead – zoals in werkelijkheid iedereen gek is van Limp Bizkit. Volgens mij zou de wereld dan een betere plek zijn. Dat is wat ik bedoelde met dat nemen van mijn eigen verantwoordelijkheid: ik ga nu van mezelf uit. Ik hou van Blonde Redhead, punt. Sinds ik dingen naar mezelf terugkoppel, ben ik veel gelukkiger.”

Stoppen met spuiten

Op de vraag sinds wanneer hij dat doet, antwoordt hij – alsof het vanzelf spreekt – dat hij vijf jaar en acht maanden geleden is gestopt met het gebruiken van drugs. En hoeveel dagen? Weer die sympathieke lach: “En acht dagen. Dat was een heel belangrijke gebeurtenis. Ik dacht dat ik er dood aan zou gaan, maar ik kwam in de gevangenis terecht, waar ik moest afkicken. Ik dacht: laat ik eens kijken hoe het gaat zonder drugs en dat heb ik sindsdien volgehouden. Vanaf dat moment ben ik er ook mee gestopt om anderen overal de schuld van te geven. Het rare is dat ik het veel weirder vind om koffie en water te drinken en me af te vragen hoe ik moet functioneren in een wereld die ik niet begrijp. Als je junk bent, verveel je je vreselijk. Iedere dag ziet er hetzelfde uit.”

Bob Forrest is al jarenlang goed bevriend met de Red Hot Chili Peppers. Je zou verwachten dat de dood van de gitarist, Hillel Slovak, in 1987 een reden was geweest om radicaal te stoppen. “We dachten toen allemaal: we moeten stoppen met spuiten. Niet de drugs, maar de naald is hem fataal geworden. Ik heb zes of zeven jaar niet gespoten. Wel heel veel gebruikt. Je moet namelijk twee keer zo veel gebruiken als je niet spuit.”

In andere interviews vertelde hij dat hij zijn lichaam vergiftigde omdat hij jaloers was op het succes van andere bands, zoals de Peppers. “Ik kon moeilijk kwaad worden op mijn beste vrienden. Maar inderdaad, ik was jaloers, en dat groeit bij mij uit van bitterheid naar haat. Ik richtte die haat op het publiek en de radiostations, en vroeg me af waarom ze zo bekrompen waren. Waarom heeft muziek geldigheid door je uiterlijk, je verschijning, je imago?”

Vluchten

Er is een dunne scheidslijn tussen muziek en imago, ook voor hemzelf. “Ik hou allereerst en vooral van de muziek van Bob Dylan, maar hij is ook heel erg cool. Ik heb er een probleem mee als het imago gaat overheersen en dat is iets wat constant gebeurt. Iedereen denkt dat er redenen waren om te beginnen met het nemen van drugs. Die waren er niet, het was gewoon leuk. Je gaat pas redenen bedenken als je lichaam aangeeft dat je moet stoppen.”

Plotseling kijkt hij heel serieus. “Een maand of vier geleden bleek dat mijn vriendin Max al een tijdje iemand anders had. Ik vond dat te zwaar om onder ogen te zien, dus ik besloot om in de drugs te vluchten. Ik heb dagen thuis gezeten, maar het lukte me niet om te beginnen. Weet je, ik moet hier gewoon doorheen. Altijd als ik iets zonder drugs probeer op te lossen, kom ik er sterker en beter uit.”

En dus heeft Forrest vertrouwen in de toekomst. “Wat er ook gebeurt, ik kom er wel doorheen. Ik weet niet in wat voor context, maar ik blijf muziek maken. Het is de vraag wat voor veranderingen internet en zo met zich mee gaan brengen. De komende twee, drie jaar kan ik me richten op muziek, want ik heb een platendeal. Dat is echt een zegen.”

Bordenwasser

Daarnaast heeft het Musician’s Assistance Program hem gevraagd om de boel te gaan leiden. “Dat zou een voltijdbaan zijn. We helpen muzikanten die verslaafd zijn aan alcohol of drugs en geen geld hebben om er uit te komen. Toen ik down and out was, was er niemand om me te helpen. Muzikanten hebben geen verzekering waar ze op terug kunnen vallen. Mijn eigen band en de Chili Peppers hadden trouwens ook geen opleiding om op terug te vallen als het op muzikaal gebied anders zou uitpakken dan verwacht.”

Forrest spreekt uit eigen ervaring. Op zijn 35ste stond hij borden te wassen in een restaurant, zoals hij beschrijft in het nummer Cereal Song. Hij wordt begeleid door zijn vriend en Peppers-gitarist John Frusciante, die zelf ook lange tijd op het randje van de dood verkeerde. “John is echt ongelofelijk. Hij had geen geld om eten te kopen, toch zit hij de hele dag gitaar te spelen. Hij voelde zich prima zoals hij was.”

Het nummer Stoned gaat over Forrests zoon Elijah. “Ik vroeg John of hij eens met hem wilde praten, om hem ervan te weerhouden om te stoppen met school.  Elijah vindt dat hij er niets leert en dat is ook wel zo. Het schoolsysteem in Amerika slaat helemaal nergens op. Terwijl educatie zo belangrijk is, waarom verwaarlozen ze dat zo? Een leraar verdient in Amerika minder dan een serveerster. John zei tegen mijn zoon dat hij school vroeger zag als een marteling waar hij doorheen moest om daarna gitaar te kunnen spelen en dat Elijah dat ook zo moest bekijken. Elijah vroeg: Waarom zou ik dat doen?” Schaterlachend: “Tja, dat wist John eigenlijk ook niet.”