Paradiso omhelst Michael Franti

Natuurlijk wil iedere muzikant op handen worden gedragen. Zo zei Patti Smith ooit dat ze hoopt dat iedereen die haar ziet optreden verliefd op haar wordt. Michael Franti wentelt zich wel heel graag in al die liefde. Na afloop van het concert met zijn band Spearhead trakteert hij gegadigden nog minstens twintig minuten op een omhelzing. Je moet dan ook van zeer goede huize komen om niet voor de charmes van de ex-basketballer en maatschappijcriticus te vallen.

Een uitverkocht Paradiso verwelkomt de zanger op een warm applaus, nog voordat hij een noot heeft gezongen. De set begint met het sterke Oh My God en wordt gevolgd door een song van het debuutalbum Home (1994). Meteen is duidelijk dat de chemie tussen band en publiek vanavond explosieve vormen gaat aannemen. De hele zaal inclusief het tweede balkon springt twee uur lang mee met de als een bezetene over het podium springende Franti, die zijn lange ledematen alle kanten op zwaait.

Roergangers

Nu leent de swingende combinatie van funk en soul zich natuurlijk ook goed voor het maken van een feestje. Grote roergangers als Sly & the Family Stone en Funkadelic echoën door de nummers heen. Tijdens de gebruikelijke jukebox van muzikale fragmenten komt Franti’s held Bob Marley maar ook Michael Jackson voorbij.

De trucs om het dak eraf te laten gaan zijn nu en dan wat al te gemakkelijk, maar gezien het politiek engagement en de volledige overgave van de band is dit op de koop toe te nemen. Bovendien heeft de rapper zijn oude voorbeelden perfect in zijn flow opgenomen. Zijn diepe bas klinkt subtieler, melodieuzer en opzwepender dan ooit. Dit was al duidelijk op de nieuwe cd Stay Human, een aanklacht tegen de doodstraf en tegen het verdwijnen van de onafhankelijke informatiekanalen.

Michael Franti & Spearhead, Paradiso, vrijdag 18 mei